اگر دیوان ناصرخسرو را احدی نخواند و اشعار عارف(قزوینی)و سید اشرف الدین(گیلانی)راهمه از حفظ کنند نه از قدر ناصرخسرو کم میشود و نه مردمان خردمند و هنرشناس مرید عارف و سید اشرف الدین میشوند.ولی اینقدر هست که اگر ناصرخسرو درین عهد زنده بود شاید به نان شب محتاج میشد،و یا اینکه برای نان درآوردن ناچار میشد چیزهایی بنویسد که مایه ی سرشکستگی او در نزد اهل فهم و ادراک باشد.

مجتبی مینوی_پانزده گفتار ص۴۳۹



پ ن: از عجایب کتابخانه رفتن برای من اینه که هرچقدر هم تومطالعه از برنامه عقب باشم و وقت هم کم داشته باشم همون دقیقه های اول یه کتاب اونقدر جذاب میشه برام که اصلا فراموش میکنم برا چی اومده بودم  و انگار نه انگار دو هفته دیگه مصاحبه علمی دارم از کتابی که نگاهش هم نکردم...