بابا طاهر

دریافت

...

حسنت به ازل نظرچودرکارم کرد

 بنمودجمال وعاشق زارم کرد

من خفته بدم به ناز درکتم عدم

حسن توبه دست خویش بیدارم کرد

پرواز

سر من میل بریدن دارد

هوس از تو شنیدن دارد

خسته ام از زمین چسبیدن

 رقص پرواز چشیدن دارد

پر پرواز مرا باز کنید

مرغ دل حس پریدن دارد

عیسی بن عبدالله از ما اهل بیت است..

مُحَمَّدُ بْنُ مَسْعُودٍ، قَالَ حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، قَالَ حَدَّثَنِی أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُوسَى بْنِ طَلْحَةَ، عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ أَخِی یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ، عَنْهُ، قَالَ‏،

کُنْتُ بِالْمَدِینَةِ فَاسْتَقْبَلَ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ (ع) فِی بَعْضِ أَزِقَّتِهَا، قَالَ،

 فَقَالَ اذْهَبْ یَا یُونُسَ فَإِنَّ بِالْبَابِ رَجُلٌ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ، قَالَ فَجِئْتُ إِلَى الْبَابِ فَإِذَا عِیسَى بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْقُمِّیُّ جَالِسٌ، قَالَ، فَقُلْتُ لَهُ مَنْ أَنْتَ فَقَالَ لَهُ أَنَا رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ قُمَّ،

 قَالَ، فَلَمْ یَکُنْ بِأَسْرَعَ مِنْ أَنْ أَقْبَلَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع)، [عَلَى حِمَارٍ] قَالَ، فَدَخَلَ عَلَى الْحِمَارِ الدَّارَ، ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَیْنَا فَقَالَ ادْخُلَا! ثُمَّ قَالَ یَا یُونُسَ بْنَ یَعْقُوبَ أَحْسَبُکَ أَنْکَرْتَ قَوْلِی لَکَ إِنَّ عِیسَى بْنَ عَبْدِ اللَّهِ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ!

قَالَ قُلْتُ إِی وَ اللَّهِ جُعِلْتُ فِدَاکَ لِأَنَّ عِیسَى بْنَ عَبْدِ اللَّهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ قُمَّ،

فَقَالَ یَا یُونُسُ عِیسَى بْنُ عَبْدِ اللَّهِ هُوَ مِنَّا حَیٌّ وَ هُوَ مِنَّا مَیِّتٌ‏

(رجال الکشی)

یا هو

فلا تحتقر نفسی و أنت حبیبها فکل ٱمرءٍ یَصبوا الی مَن یُجانس و ذلک سـرٌّ لا یُمکِن کَشفُه بلسانِ المقالِ (عین القضاة)

مَوْلَى الْوَرى

 

أَلْبَسْتَنى ثَوبَ وَصْلٍ طابَ مَلْبَسُهُ‏		فَأَنْتَ مَوْلَى الْوَرى حقّا وَ مَوْلائى‏
کانَت لِقَلبى أهواءٌ مُفَرَّقةٌ		فَاسْتَجَمْعَتْ مُذْ رَأَتْکَ الْعینُ أَهْوائى‏
مَنْ غُصَّ داوى بِشُرْبِ الْماء		فَکَیْفَ یَصْنَعُ مَن قَدْ غُصَّ بالماء
قَلْبى حَزینٌ على ما فاتَ من زَلَلى‏		فَالنَّفْسُ فى جَسَدى مِنْ أَعْظَمِ الدّائى‏
وَالشَّوْقُ فى خاطِرى وَ الحَرُّ فى کَبِدى‏		وَالْحُبُّ مِنّى مَصْونٌ فى سُوَیْدآئى‏
وَ کَمْ قَصَدْتُکَ یا مَوْلاىَ مُعْتَذِرا		وَ أَنْتَ تَعْلَمُ ما ضَمِنَتْ أَحْشائى‏
تَرَکْتُ لِلنّاسِ دُنْیاهُمْ وَ دِینَهُمُ‏		شُغْلًا بِذِکْرِکَ یا دِینى وَ دُنْیائى‏
فَصارَ یَحْسِدُنِى مَنْ کُنْت أحْسِدُهُ‏		وَصِرْتُ مَوْلَى الْوَرى إِذْ صِرْتَ مَوْلائى‏

سفری

 
در بگشایید

شمع بیارید

عود بسوزید

پرده به یکسو زنید از رخ مهتاب

شاید این از غبار راه رسیده

آن سفری همنشین گمشده باشد...

(از ه الف سایه)

غم مخور..

عاقبت پایان رسد دوران هجران غم مخور
 طلعت یارم شود روزى نمایان غم مخور
 آفتاب روى جانان از افق سر مى کشد
 صحنه آفاق گردد نورباران غم مخور
 گر که از بیداد «دى»، «آذر» فتد بر جان تو
 بشکند بیداد را لطف بهاران غم مخور
 شامگاه غم سحر گردد تو بیتابى مکن
 شام هجران رفت و آید وصل یاران غم مخور
 بانگ شوم جغد نومیدى اگر قلبت فشرد؟
 مى رسد بر گوش آواز هزاران غم مخور!
 یاس و نومیدى بیفکن، از سر کویش مرو
 چنگ زن بر دامن امیدواران غم مخور
 جامه عصیان و طغیان دور کن آنگه بیا
 تا دهندت جامه پرهیزگاران غم مخور
 پیر کنعان را بگو ایام غم پایان گرفت
 مى رسد از مصر بوى شهسواران غم مخور
 در طریق عشق و مستى بایدت مجنون شدن
 چون چنین گشتى برندت سوى یاران غم مخور
 از فراق یار غائب «ناصرا» غمگین مباش
 عاقبت پایان رسد دوران هجران غم مخور!

...

جفا

صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد  بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد ز صبا همی رسیدم خبری که می پزیدم   ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد برخان چون زر من ببر چو سیم خامت به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد هله ساقیا سبکتر ز درون ببند آن در تو بگو بهر کی آید که سر شما ندارد همه عمر اینچنین دم نبدست شاد و خرم  به حق وفای یاری که دلش وفا ندارد به ازین چه شادمانی که تو جانی و جهانی چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب چه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد به چه رو ز وصل دلبر همه خاک می شود زر اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد به چه چشمهای کودن شود از نگار روشن   اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت چه کند کسی که در کف به جز از دعا ندارد