صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد 

بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد

ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم

به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد

ز صبا همی رسیدم خبری که می پزیدم 

 ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد

برخان چون زر من ببر چو سیم خامت

به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد

هله ساقیا سبکتر ز درون ببند آن در

تو بگو بهر کی آید که سر شما ندارد

همه عمر اینچنین دم نبدست شاد و خرم 

به حق وفای یاری که دلش وفا ندارد

به ازین چه شادمانی که تو جانی و جهانی

چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد

برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب

چه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد

به چه رو ز وصل دلبر همه خاک می شود زر

اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد

به چه چشمهای کودن شود از نگار روشن 

 اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد

هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت

چه کند کسی که در کف به جز از دعا ندارد